نیلوفر

قرار بود پس از بغض نیلوفر

گریه کنی با سکوت آب

قرار بود خورشید میان چشم هایت کسوف کرد

دلت نگیرد از پاییز خانه مان

که اشک ریز خاطره هاست

                            قراربود ماه هم

                             چکامه تنهایی اش را برای تو زمزمه کند

ولی چشم هایت رابه دریا دادی

دلت را به آفتاب

وچیزی نماند از تو

                              جز خاطرات خیس  و

                             و یادبودی کهنه برقلب سیمانی سنگ

عارف سپهرینیا