تو نیستی که ... ببینی ...

تو نیستی که ببینی ،

چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاریست ،

چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیداست ،

چگونه جای تو در زندگی سبز است ،

هنوز پنجره باز است ،

و تو از بلندی ایوان به باغ می نگری ،

درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها ،

به آن تبسم شیرین ،

به آن تبسم مهر ،

به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند ،

تمام گنجشکان ،

که در نبودن تو ،

مدام مرا به باد ملامت گرفته اند ،

ترا اینچنین به نام صدا می کنند ،

تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده است ،

طنین شعر تو در ترانه ی من ،

تو نیستی که ببینی چگونه میگردد ،

نسیم روح تو در باغ بی جوانه ی من ،

چه نیمه شب ها کز پاره های ابر سپید ،

به روی لوح سپهر ،

ترا چنانکه دلم خواسته است ، ساخته ام ،

چه نیمه شب ها وقتی که ابر بازیگر ،

هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر ،

به چشم همزدنی ،

میان آن همه صورت ترا شناخته ام ،

به خواب می ماند ،

تنها به خواب می ماند ،

چراغ آینه دیوار بی تو غمگینند ،

تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار ،

به مهربانی یک دوست از تو می گویم ،

تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار ...

جواب می شنوم !

تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو ،

به روی هر چه در این خانه است ،

غبار سربی اندوه بال گسترده است ،

تو نیستی که ببینی دل رمیده ی من ،

بجز تو ، یاد همه چیز را رها کرده است ،

غروب های غریب ،

در این رواق نیاز ،

پرنده ساکت و غمگین،

ستاره بیمارست ،

و ... دو چشم خسته ی من ،

در این امید عبث ،

دو شمع سوخته جان ، همیشه بیدارست ...

تو نیستی که ... ببینی ...

تو نیستی که ... ببینی ...


#فریدون#مشیری